Κάθε στιγμή πεθαίνουν ιστορίες

Όσοι ακούσαμε ιστορίες από τις γιαγιάδες ή τους παππούδες μας νιώσαμε βαθιά την απόλαυση. Η τέχνη από το στόμα στο αυτί και από το αυτί στο στόμα δεν είναι προνόμιο κανενός. Όλοι μπορούν να είναι τεχνίτες της. Όλοι επικοινωνούν με τα συναισθήματά τους και μπορούν να δημιουργήσουν μια ιστορία άξια να να τη διηγηθεί.Λάθη και σωστά δεν υπάρχουν στην αφήγηση. Τα παραμύθια έρχονται από τόσο μακριά σαν την ηχώ του πηγαδιού.Το πηγάδι όσο αβαθή και εαν είναι πάντα γυρίζει πίσω τη φωνή μας. Είτε έρχονται από την Ινδία είτε από την Ευρώπη, όλοι οι άνθρωποι άκουσαν και είπαν ιστορίες, ακούνε και λένε τους πόνους και τις χαρές τους. Μας νοιάζει η αλήθεια του καθενός μας, όταν την κοινωνεί. Μας νοιάζει η ένωση των ψυχών. Δένονται οι άνθρωποι σαν ακούν ιστορίες. Βιώνουν ό,τι και ο αφηγητής τους που σαν φτωχός πραγματευτής κουβαλά την ιστορία για την μοιράσει.

Η αφήγηση είναι η τέχνη της καθοδήγησης της ψυχής σε μέρη μαγικά. Κατά τη διάρκεια της αφήγησης η ψυχή όλων ταξιδεύει, αυτών που αφηγούνται και αυτών που ακούν. Η ψυχή ευφραίνεται, μαλακώνει και μεταμορφώνεται. Τα παραμύθια γίνονται αλήθεια και όλοι γίνονται κοινωνοί μιας σχεδόν εξωσωματικής εμπειρίας. Ο καθένας βιώνει αυτή την εμπειρία με το δικό του τρόπο. Με αφορμή το αφιέρωμα του πολιτιστικού μας e-magazine στα Φεστιβάλ αφήγησης ζητήσαμε από τρεις σπουδαίους αφηγητές να μας μιλήσουν για την τέχνη τους. Μας μιλούν για την εμπειρία τους ως ακροατές μιας αφήγησης ένα παιδί και μια εκπαιδευτικός, που βρέθηκαν στο διάβα μας.